Autor: M.Król
Bóbr europejski to bez wątpienia największy z europejskich gryzoni. Długość ciała tego zwierzęcia wynosi nawet 1 metr. Masa ciała przeważnie mieści się w granicach 18 – 25 kg, jednak bardzo często zdarzają się osobniki, których masa przekracza nawet 30 kg. Jego futro ma barwę brązową o różnych odcieniach. Bóbr posiada charakterystyczny ogon, który jest spłaszczony, stosunkowo szeroki i pokryty łuskami. Długość wynosi nawet 30 cm, a szerokość około 20 cm. Zoolodzy ogon bobra nazywają kielnią bądź pluskiem. Na powierzchni służy bobrowi za podpórkę, bardzo często, podczas budowy tamy, przyklepuje nim resztki błota oraz znalezione gałęzie. Podczas pływania pełni rolę steru. Bóbr ma chwytne przednie łapy, a tylne są masywne i silne zakończone błoną pławną. Oczy bobra są małe, przykryte przeźroczystą powieką, która podczas nurkowania, pełni funkcje ochronne. Bóbr może przebywać pod wodą bez przerwy nawet do 15 minut. Bez wątpienia podczas obserwacji bobra nad brzegiem, natychmiast naszą uwagę przykuwają niesamowicie żółtopomarańczowe, długie siekacze. Zęby te rosną przez całe życie bobra. Samica rodzi średnio dwa młode w miocie, raz w roku. Bobry nie zapadają w sen zimowy. Zimą spędzają czas w żeremiu, gdzie temperatura nie spada poniżej 0. Wypływają na krótkie chwile, nocą, znajdują gałązki i zabierają je z powrotem do "domu". Wiosną, z żeremi wypływają całe rodziny i znaczą tereny. Bobry są roślinożercami i zjadają każdą dostępną część rośliny - wiosną i latem rośliny zielne, zimą krzewy i drzewa liściaste. Znaczną część diety bobra stanowi celuloza, dlatego stosuje on cekotrofię, która polega na wytwarzaniu dwóch rodzajów kału. Jeden (cekotrof) jest zjadany. Cekotrof jest połykany bez żucia i defekowany w nocy (są to tzw. odchody nocne – miękkie i otoczone śluzem). Cekotrof formowany jest w jelicie ślepym; zawiera większe ilości wody, białka oraz bakteri. Po powtórnym kontakcie z florą bakteryjną jelita ślepego odchody nocne ulegają wydaleniu następnego dnia w postaci suchej, całkowicie pozbawionej celulozy. Dzięki wyjątkowo silnym siekaczom bobry potrafią ściąć bardzo grube drzewa, o średnicy nawet do 1 m w celu dostania się do cienkich, mających największą wartość energetyczną gałęzi. Zazwyczaj drzewo o grubości kilkunastu centymetrów jest ścinane w ciągu jednej nocy, do grubszych bobry powracają przez kilka nocy. Ścięte przez bobry drzewo najpierw zostaje pozbawione gałęzi, a następnie pocięte na kawałki, używane później jako pale w konstrukcji tam. Ogryzione pędy i gałęzie są wykorzystywane do budowy żeremia. W Polsce najbardziej preferowane są topole, głównie osika, wierzby, w dalszej kolejności brzozy, leszczyny, olsze. Zgryzane są również gatunki o bardzo twardym drewnie jak dęby, graby czy buki, czasem również drzewa owocowe jak, np. jabłonie, sporadycznie drzewa iglaste. Do najbardziej charakterystycznych śladów funkcjonowania bobrów w środowisku należą budowane przez nie tamy i żeremia. Niestety tamy bobrowe w wielu przypadkach przyczyniają się do zalewania upraw, a głównym źródłem problemów jest często brak bieżącej konserwacji urządzeń melioracyjnych. Zaniedbane rowy obfitujące w roślinność stanowią doskonałe miejsce do życia bobrów. Trzeba pamiętać, że rodzina bobrowa może składać się nawet z 10 osobników, a każdy z nich ma duży apetyt – latem na rośliny zielone i liście, a w okresie jesienno-zimowym i wczesnowiosennym na młode pędy, cienkie gałązki, łyko i korę.
Walka z bobrami jest trudna i często z góry skazana na niepowodzenie, ponieważ zwierzęta te mają doskonale rozwinięty węch, słuch i dotyk. Wyczuwając kierunek i siłę prądu wody szybko lokalizują uszkodzenia tam, a ich naprawa lub odbudowa zajmuje im zaledwie kilka godzin. Przesiedlenie rodziny bobrowej nie przynosi oczekiwanych rezultatów, ponieważ zwolnione przez nie siedlisko zazwyczaj bardzo szybko zajmowane jest przez inne osobniki. Bóbr europejski objęty jest ochroną częściową na mocy Rozporządzenia Ministra Środowiska. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w stosunku do gatunków objętych ochroną gatunkową, w tym bobra wprowadzono szereg zakazów dotyczących m.in. niszczenia nor, żeremi, tam, umyślnego zabijania, umyślnego płoszenia i niepokojenia. W uzasadnionych przypadkach właściwy Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska może wydać decyzję zezwalającą na odstępstwa od ww. zakazów. W tym celu właściciel gruntu, na terenie którego przebywają bobry ma obowiązek złożyć do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska wniosek o wyrażenie zgody na odstępstwa od zakazów.
Ślady żerowania bobrów w Weryni przedstawiają dołączone fotografie. Zdjęcia
Źródło:
http://www.wlin.pl
http://natura.wm.pl
http://gminaboleslawiec.pl